ROZDZIAŁ 13

          Następnego dnia obudziłam się późnym popołudniem. Zaczęłam rozglądać się po pokoju w poszukiwaniu Oliviera. Niestety nigdzie go nie było. Postanowiłam opuścić kajutę i go znaleźć.

Szłam korytarzem, kiedy poczułam czyjś uścisk na nadgarstku. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam Alex’a.

-         Tu jesteś. Nie mogłem Cię znaleźć. Chciałem Ci dać Twoje rzeczy. A skoro Cię nie zastałem w Twoim pokoju, postanowiłem je zostawić pod drzwiam. – rzekł.

-         Dziękuję. – powiedziałam.

-         Może przejdziemy się po statku? – zaproponował.

-         Nie, nie mogę. Muszę kogoś znaleźć. – oznajmiłam i wyrwałam swoją rękę z jego.

Długo szukałam Oliviera. Nigdzie nie mogłam go znaleźć. W końcu, to on znalazł mnie.

-         Paola...już wstałaś? – zapytał.

-         Tak. Szukałam Cię. – rzekłam.

-         Przepraszam, że Ci nie powiedziałem, że wychodzę, ale tak słodko spałaś. – powiedział i się uśmiechnął.

-         Rozumiem. – odpowiedziałam i również się uśmiechnęłam.

-         Chodź ze mną. – powiedział i wziął mnie za rękę. Poszliśmy na przedni pokład statku. Stał tam stół, a na nim wiele jedzenia.

-         Ojejku...to dla mnie? – zapytałam zachwycona.

-         Tak. Chciałem zrobić Ci niespodziankę i samodzielnie przygotowałem dla Ciebie śniadanie. Wiem, że jest już południe, ale nic jeszcze nie jadłaś, a nie możesz chodzić cały dzień głodna. – rzekł.

-         Jesteś kochany. – rzuciłam mu się na szyję i pocałowałam w policzek.

-         Ty też Paolu. – rzekł Oli i przytulił mnie najmocniej, jak potrafił. Prawdopodobnie, gdyby zrobił to mocniej, miałabym złamane kości.

Siedzieliśmy we dwoje przy stole i spożywaliśmy śniadanie. Było bardzo cudownie, aż brakuje mi słów, by to opisać.

                  Gdy spożyliśmy śniadanie, ruszyłam do swojej kabiny. Przed drzwiami stały reklamówki z rzeczami, które wczoraj kupił mi Alex. Wzięłam je i weszłam do pokoju. Wszystkie rzeczy włożyłam do szafy stojącej obok mojego łóżka. Oczywiście zmieniłam poprzedni strój. Założyłam świeżą bieliznę, czarną, rozkloszowaną spódnice, białą, koronkową bluzkę i czarne baletki.

Siedziała dłuższy czas w swoim pokoju, lecz niestety szybko mi się to znudziło. Postanowiłam pójść odwiedzić kapitana.

-         Witaj Paolu. Dawno Cię nie widziałem. – powiedział kapitan i uśmiechnął się.

-         W zasadzie to dwa dni, ale co tam. – oznajmiłam i się zaśmiałam.

-         Powiedz....co Cię sprowadza do mnie? – zapytał.

-         W zasadzie to nic konkretnego. Po prostu bardzo się nudzę i szukam jakiegoś zajęcia. – powiedziałam.

-         W takim razie proponuję Ci przeczytać książkę. Czekaj, czekaj. Niedawno czytałem pewną. Zaraz znajdę i Ci dam. – oznajmił.

-         Dobrze. – rzekłam

-         Proszę to ona. – kapitan podał mi książkę. Na jej okładce pisało: Nicholas Sparks „ Jesienna miłość”.

-         Dziękuję. Na pewno przeczytam. Ja już będę iść. Jeszcze raz dziękuję. Do zobaczenia. – powiedziałam i wyszłam.

Wróciłam do swojego pokoju. Usiadłam na łóżku i zaczęłam czytać książkę. Już na samym początku bardzo mnie zaciekawiła, a jej tytuł jeszcze bardziej. Czytałam ją z ogromnym zawzięciem. Niestety nadszedł koniec. Był bardzo smutny. Wylałam przy nim hektolitry łez.

            Gdy skończyłam ją czytać, spojrzałam przez okno mojej kajuty. Na dworze panowała ciemność. Nie miałam ochoty na sen, a siedzenie w pokoju uważałam za nudne. Postanowiłam pójść przejść się po statku. 

---------------------------------------------------------------------------------------

Tak, więc jest kolejny rozdział :) Przepraszam za długą przerwę, ale szkoła, szkoła i jeszcze raz szkoła. 

Co to rozdziału...to przyznam szczerze, że nie należy do moich ulubionych. Nie będę dodawała ich często, gdyż mam napisanych dopiero trzydzieści, a wciąż brakuje mi czasu na napisanie kolejnych ;-; 

+ rozdział dedykuje mojej koleżance Julii, która spełniła dziś moje tygodniowe marzenie <3 (p.s. ona wie o co chodzi :D chyba xd ) 

Do następnego ;*

*ZABRANIAM KOPIOWANIA TREŚCI 

Petty P.