ROZDZIAŁ 9

~~ Oczami Paoli ~~

Szłam wraz z Alex’em przez korytarze części statku przeznaczonej dla osób z rodzin zamożnych.

Nagle zatrzymaliśmy się przed dużymi drzwiami. Miały one złote obramówki i czerwone obicie. Alex otworzył drzwi. Ku moim oczom ukazał się ogromny pokój, a w nim wiele drogich mebli i rzeczy.

-         Oto moja kabina. Wejdź. – powiedział i wskazał mi dużą, grafitową sofę stojącą na środku salonu.

-         Dziękuję. – powiedziałam i udałam się w jej stronę. Koło mnie usiadł również Alex.

-         Paolu... – zaczął.

-         Tak? – zapytałam zaciekawiona.

-         Nie chcę owijać w bawełnę, że tak się wyrażę. Wiem, ze znamy się nie całe dziesięć minut, ale odkąd Cię ujrzałem moje serce szybciej bije. Chyba się zakochałem. – powiedział.

-         Nie, tylko nie to. – pomyślałam.

-         Halo, Paola. Powiedz coś. – powiedział, a w jego oczach pojawił się strach.

-         Alex zaskoczyłeś mnie. Co ja mam Ci więcej powiedzieć? – rzekłam

-         Tak, wiem. Ale powiedz mi, czy pozwolisz na to, abym starał się o Twe uczucia? – zapytał, a ja nie wiedziałam co odpowiedzieć.

-         Nie mam prawa Ci niczego zabraniać. Każdy musi mieć w życiu szansę. Ale nie wiem, czy warto żebyś marnował swój czas. – rzekłam i zrobiłam sztuczny uśmiech.

-         Dziękuję Paolu. Jesteś kochana. – powiedział i chciał mnie pocałować. Ja niestety tego nie chciałam i się odsunęłam.

-         Przepraszam. Trochę się pospieszyłem. – rzekł.

-         Nic się nie stało. Każdemu mogło się zdarzyć. – powiedziałam.

Siedzieliśmy dłuższą chwilę w ciszy. Nikt z nas nie wiedział, co powiedzieć.

W końcu zebrałam się na odwagę i rzekłam:

-         Słuchaj...ja musze już iść. Spotkamy się później.

-         Już? Zostań jeszcze. – rzekł.

-         Naprawdę muszę iść. Chcę jeszcze trochę pospać. – powiedziałam.

-         Jeśli chcesz to pościele Ci sofę i możesz się na niej zdrzemnąć. – oznajmił.

-         Nie trzeba. Dziękuję. – rzekłam.

-         Ależ trzeba. Dla tak pięknej dziewczyny, jak Ty - wszystko. – powiedział i uśmiechnął się.

-         No dobrze. – powiedziałam i odwzajemniłam uśmiech.

Alex przyniósł ze swojej sypialni wiele poduszek i koców, którymi pościelił łóżko. Położyłam się na nim i próbowałam zasnąć. Nowopoznany chłopak siedział tuż przy sofie.

-         A Ty nie idziesz spać? – zapytałam.

-         Czekam, aż zaśniesz. – oznajmił.

-         Naprawdę nie musisz. Dam radę. Lepiej idź już spać, bo przeze mnie się nie wyśpisz. – powiedziałam i się uśmiechnęłam.

-         Dla Ciebie się poświęcę. – rzekł.

-         Dobranoc. – powiedziałam.

- No dobrze. Dobranoc. Słodkich snów...o mnie. – powiedział, pocałował mnie w czoło i poszedł do swej sypialni. Nie chciałam żeby mnie całował, ale jest nachalny. Nie rozumie tego, że nie chcę. Przez niego mam całkowity zamęt w głowie. Myślę ciepło o Olivierze, a teraz jeszcze on. Zakochany od pierwszego wejrzenia. Co ja zrobię?! Muszę go, jak najszybciej wystraszyć swoją osobą. To będzie najlepszy pomysł. 

------------------------------------------------------------------------------------

Tak wiem...znów poszła spać XD 

Przepraszam, ale nie miałam innych pomysłów na plan wydarzeń :) 

+ rozdział ten dedykuję Yaśminie De - jednej z moich ulubionych blogerek :* :) 

Do następnego ;*

* ZABRANIAM KOPIOWANIA TREŚCI 

Petty P.