ROZDZIAŁ 20

Powolnym krokiem podążałam w stronę drzwi do szkoły. Po dłuższej chwili nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. Szłam wolno korytarzem, czując na sobie setki spojrzeń. W końcu usłyszałam znajomy głos.

-         Paola! Jak dobrze Cię widzieć. – powiedział dyrektor szkoły.

-         Dzień dobry panie Robercie. Przepraszam za moją długą nieobecność. Obiecuję, że wszystko wyjaśnię. – powiedziałam na jednym oddechu.

-         Oj, Paolu. Nic się nie stało. Wszystko wiem. – powiedział i spojrzał na zegarek – Za pięć minut masz lekcje. Lepiej już idź, żeby się nie spóźnić. Później wpadnij do mnie do gabinetu, abyśmy mogli na spokojnie pogadać. – dodał.

-         Dobrze. Dziękuję. – powiedziałam i udałam się w stronę sali, w której za chwilę miała rozpocząć się lekcja. Po mojej głowie niestety cały czas krążyły słowa dyrektora „ Wszystko wiem”. On wie? Ale co wie? Tylko nie to...obym się myliła.

Z zamyślenia wyrwał mnie dzwonek na lekcje i przyjaciółka szturchająca w ramię.

-         Hej. Dlaczego Cię tak długo nie było? Wszyscy się martwiliśmy. – powiedziała zaskoczona moim widokiem.

-         Długa historia. Opowiem Ci kiedy indziej. – oznajmiłam.

- Dzień dobry. Wejdźcie do sali i zajmijcie swoje miejsca. – powiedział nadchodzący nauczyciel. Pierwszy raz go widziałam na oczy. Pomyślałam, że jest nowy.

-         Dzień dobry panie profesorze. – rzekliśmy wszyscy chórem i zajęliśmy miejsca.

-         No, a więc. Nazywam się Krzysztof. Mam 24 lata.  I od dziś już do końca studiów, czyli przez pięć lat będę miał z Wami matematykę. – powiedział nauczyciel. – Czy ktoś ma jakieś pytania? – dodał.

-         Przeżyjemy? – krzyknął jeden z cwaniaczków z mojej klasy.

-         Myślę, że będziecie musieli. – odpowiedział mu nauczyciel z uśmiechem na twarzy.

Całą lekcję poświęcił on na rozmowę z nami o życiu prywatnym. Pytana o cokolwiek za każdym razem udzielałam odpowiedzi „TAK” lub „NIE”.       

                  Po skończonej lekcji wraz z moją przyjaciółką Kasią udałyśmy się przed szkołę, aby zaczerpnąć świeżego powietrza. Usiadłyśmy na trawie pod ogromnym dębem i poczęłyśmy rozmawiać.

-         Ale ten nowy nauczyciel to ciacho. Schrupałabym go w całości. – mówiła podekscytowana Kasia.

-         Może być. – rzekłam.

-         Ej no...tylko nie mów, że Ci się nie podoba. – powiedziała z przerażeniem w głosie i zaczęła się śmiać.

-         Mam już dość facetów. – oznajmiłam.

-         Jasne, jasne. Ty i dość facetów. Błagam... . Ty za każdym razem, gdy widzisz jakiegoś mówisz, jaki to jest przystojny i w ogóle. – powiedziała i zaczęła się śmiać.

-         Nie rozumiesz... – powiedziałam ciszej, aby przyjaciółka tego nie usłyszała.

                  Leżałyśmy dłuższą chwilę pod drzewem i patrzałyśmy w niebo, kiedy z zamyślenia wyrwały nas głosy kolegów z klasy.

-         Cześć laski!

-         Cześć. – powiedziałam.

-         Siema. Siadajcie. – powiedziała zadowolona Kasia.

-         Co tam porabiacie ślicznotki? – zapytał Damian.

-         Leżymy i myślimy, a co chcecie się dołączyć? – powiedziała Kaśka.

-         Jasne. – powiedzieli wszyscy razem i usiedli koło nas.

-         Co tam powiesz Paola? Długo Cię nie było. Kosmici Cię porwali czy co? – powiedział roześmiany Grzegorz.

-         Odwal się. – powiedziałam oburzona.

-         Dobra, dobra. – rzekł.

Kolejne lekcje minęły mi ekspresowo. Każda z nich, jak zawsze miło spędzona.

                  Gdy byłam już po wszystkich, udałam się do gabinetu dyrektora, który chciał ze mną pogadać.

-         Dzień dobry. Już jestem. Miał Pan ze mną porozmawiać z tego, co pamiętam. – powiedziałam.

-         Tak, tak. Siadaj. A więc, tak jak mówiłem wiem wszystko. – rzekł.

-         To znaczy? – zapytałam.

-         Wiem o Twoim porwaniu. Jeden ze wspólników Octavia zmiękł i zaczął gadać. Dziś nad ranem policja złapała Octavia, gdy wsiadał do samolotu. Nie martw się nic Ci już nie zrobi. Czekają go długie lata w więzieniu. – mówił dyrektor.

-         Kto był jego wspólnikiem? – mówiłam szybko.

-         To był Artur – nasz woźny. Z tego co słyszałem policja zmieniła zamki w Twoim domu i musisz odebrać nowe klucze z komisariatu. Nie będę Cię, więc zatrzymywał. Leć już.. – oznajmił Robert.

-         Nie wierze. Dziękuje za informacje. Do widzenia. – powiedziałam i wyszłam z gabinetu.

            Gdy opuściłam szkołę udałam się po zakupy do pobliskiego supermarketu, a następnie poszłam na komisariat. Już przy samym wejściu zostałam szybko rozpoznana przez pracujących tu policjantów. Przywitali się serdecznie i zaprowadzili do swojego przełożonego. 

-----------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam za tak długą nieobecność... :/

+ Rozdział dedykuje mojej koleżance Karolinie :D 

Do następnego ;*

*ZABRANIAM KOPIOWANIA TREŚCI

Petty P.