ROZDZIAŁ 17

             Po kilkunastu minutach statek dobił do portu. Ludzie zaczęli opuszczać okręt. Nastał czas pożegnania. Odwróciłam się do tyłu, by odszukać Oliviera. Niestety nigdzie go nie widziałam. Postanowiłam ruszyć w stronę miasta. Szłam wolno chodnikiem i myślałam, gdzie się teraz udać. Nagle ktoś złapał mnie za rękę. Spojrzałam się za siebie i ujrzałam Oliego. Trzymał bukiet czerwonych róż, w którym była biała koperta.

-         Paolu. Za dziesięć minut wypływam. Chciałem się jeszcze z Tobą pożegnać. Mam nadzieję, że o mnie nie zapomnisz. W tej białej kopercie są pieniądze na podróż do domu. Pamiętaj, że zawsze będę Cię kochał. – powiedział i zaczął mnie namiętnie całować. Przechodnie zaczęli zatrzymywać się i patrzeć na nas. My nie zwracaliśmy jednak na to uwagi. Chcieliśmy się sobą nacieszyć, ostatni raz.

-         No, no, no. Kogo ja tu widzę. – usłyszeliśmy głos Alexa.

-         Coś Ci nie pasuje? – burknął Olivier.

-         Skądże. – rzekł. – Z tego co pamiętam, to Ty Paolu wybierasz się do tego samego miasta, co ja. Z chęcią wezmę Cię ze sobą. Moje autko znajdzie dla Ciebie miejsce. – powiedział i przejechał palcem po moim policzku.

-         Zabieraj od niej łapy Ty bydlaku! – krzyknął Olivier.

-         Nie bulwersuj się tak. Nic jej nie zrobię. Bardzo dobrze się nią zaopiekuję, gdy Ty będziesz daleko. – powiedział i się cwaniacko uśmiechnął.

-         Jeśli coś jej zrobisz...nie ręczę za siebie. – powiedział Olivier. I już chciał rzucić się na Alexa, kiedy to jego dziadek zjawił się i oznajmił, że muszą już iść. – Paolu...kocham Cię. Uważaj na siebie. – powiedział i ostatni raz mnie pocałował.

                  Gdy odchodził po moich policzkach leciały setki łez. Z sekundy na sekundę obraz jego sylwetki coraz bardziej się rozmywał. W końcu całkowicie znikł mi sprzed oczu. Byłam załamana. Nigdy jeszcze nikogo tak nie kochałam.

-         To jak? Jedziesz ze mną? – wyrwał mnie z myśli Alex.

-         A mam inne wyjście? – zapytałam pochlipując.

-         Raczej nie. – powiedział i otarł mój policzek. 

Wspólnie udaliśmy się do samochodu Alex’a. Był to czerwony kabriolet marki Audi, bez dachu. Pierwszy raz widziałam na oczy, tak piękny samochód. Wsiedliśmy do niego i po kilku minutach ruszyliśmy w drogę.

-----------------------------------------------------------------------------

Chciałabym zadedykować ten rozdział moim ukochanym koleżankom: Julii i Natalii. Bez Was moje życie nie byłoby tak fajne, jak jest <3 xoxo

Do następnego ;*

P.S. Jak myślicie, co teraz będzie z ich miłością? :D 

*ZABRANIAM KOPIOWANIA TREŚCI

Petty P.